U ranoj povijesti islama, zbog razilaženja oko političkih pitanja, a kasnije kroz susret sa drugim religijama, svjetonazorima i filozofijama, pojavile su se brojne sekte koje su unosile smutnju i razdor među muslimane. Naročito su se u tome istakle mu'tezile koje su čak uspjele pridobiti na svoju stranu jednog od halifa te je on vršio pritisak na islamske učenjake da prihvate stavove i vjerovanja mu'tezila. Muslimanski učenjaci su se tada našli pred velikim izazovom kako da odbrane islamsko učenje pred nasrtajima raznih sektaša i filozofa. Jasno je bilo da se mora razvijati nova metodologija koja će sadržavati logičke i racionalne načine dokazivanja i pobijanja argumenata.
Na tom polju, tokom trećeg i četvrtog stoljeća po hidžri, posebno su se istakla dva imama, Ebul-hasen el-Eš'ari i Ebu Mensur el-Maturidi, Allah bio zadovoljan njima. S obzirom da su svojim metodama odbrane islamskog učenja i pobijanja sektaških učenja nadmašili druge učenjake, postali su autoriteti u akaidskoj nauci koje su slijedili učenjaci njihovog vremena. Tako su i kasniji učenjaci iskazivali svoju pripadnost tom pravcu te su prozvani eš'arijama ili maturidijama kako bi se razlikovali od sljedbenika sektaških učenja.
Dakle, imami Maturidi i Eš'ari nisu izmislili nikakvo novo učenje, kao što ni imam Ebu Hanife i dr., nisu izmišljali vlastitu pravnu školu, već su te škole nazvane po njima zbog toga što su bili prihvaćeni od strane uleme kao vjerodostojni tumači islamskog učenja. S obzirom da je imam Maturidi bio hanefijske pravne škole, hanefije se smatraju maturidijama u akaidu i otuda termin hanefijsko-maturidijska tradicija.
Sljedbenici drugih pravnih škola u islamu slijede imama Eš'arija, posebno Šafije, jer je imam slijedio šafijski mezheb, i nazivaju se eš'arijama. Ove dvije škole se slažu u najvećem dijelu tumačenja islamskog vjerovanja i jedni druge uvažavaju i smatraju sljedbenicima islama i ehli sunneta.
Ovdje mozete pogledati nekoliko kracih predavanja na temu islamskog akaida: