Emevije općenito imaju jednu nezavidnu reputaciju unutar islamske historijske tradicije, čemu su razlozi razumljivi.
Sufijanovski ogranak plemena Benu Umejje, koji je prvi preuzeo hilafet sa sjedištem u Damasku nakon Alijine smrti 661. godine, bio je krajnje nekvalificiran za ovu funkciju, prema islamskim kriterijima prvenstva i moralne izvrsnosti. Ebu Sufjan, Muavijin otac, bijaše neumoljivi neprijatelj islama, tokom Poslanikovog života, kao što su bili i većina pripadnika plemena Benu Umejje, sve do konačnog pada Mekke. Najznačajniji izuzetak ove opće emevijske sklonosti bio je treći halifa Osman ibn Affan, Muavijin rođak, koji bijaše rano primio islam i emigrirao i u Abesiniju i u Medinu.
Muavijine islamske odlike nisu bile puno bolje od onih kod njegovog oca. Kasni preobraćenik na islam kao i Ebu Sufjan, bio je posebno ocrnjen u kasnijoj literaturi zbog uvođenja dinastičkog nasljeđivanja u Islamski svijet, koje se u izvorima ismijavalo kao "kraljevstvo" (mulk), kada je svog sina Jezida imenovao kao svog nasljednika.
Muavija (vladao od 661. do 680.) je također kritikovan zbog njegove uloge u raspirivanju građanskog rata (fitna) nakon ubistva Osmana zbog njegovog insistiranja na privođenju ubica pravdi. Svi emevijski vladari, s jednim značajnim izuzetkom Omera ibn Abdulaziza (na kojeg ćemo se fokusirati u nastavku), prikazani su od strane kasnijih historičara kao nebogobojazni tirani koji su iskrivili najviše ideale islama i nepovratno uzrokovali fragmentaciju muslimanskog državnog uređenja. Optuženi su za drsku aroganciju zbog usvajanja titule Halifetullah ("Božiji namjesnik") što je bilo u potpunoj suprotnosti sa rašidunskim halifama koji su s prezirom odbili ovu titulu. Kao što je spomenuto ranije, Ebu Bekr je sebe nazivao Halifetu Resulillah ("Nasljednik Božijeg Poslanika") a njegovi nasljednici su češće nazivani titulom Emiru-l-Mu'minin ("Savjetnici/Zapovjednici Vjernika"), titulom koju je prvi usvojio Omer.
Mnogi emevijski vladari postavljali su nesposobne upravitelje poput Mugire ibn Šu'be (u. 670.) ili nemilosrdne poput Zijada ibn Abibi (u. 673.) i njegovog sina Ubejdullaha (u. 684.). Takvi odabiri nisu ih omilili ljudima. Nadalje, emevije su optuživane da su ponovno oživjeli predislamski arapski ponos plemenitim potomstvom i plemenskim porijeklom. Fiskalne i administrativne politike emevija su često bile diskriminirajuće prema nearapskim preobraćenicima (mevali; jedn. mevla) do te mjere da su povremeno Arapi nemuslimani prolazili bez plaćanja poreza, za razliku od nearapskih muslimana koji su ponekad bili žestoko oporezivani. Emevije su naglašavali svoje plemensko srodstvo sa Poslanikom i smatrali su da ovaj faktor, u nedostatku prvenstvenosti u službi islama, ozakonjuje njihovo preuzimanje hilafeta. Na sve ovo se gledalo kao na tešku izdaju ideala poslaničkog i rašidunskog doba i jedno vraćanje na vrijednosti i način razmišljanja iz džahilijjetskog razdoblja. Upravo s ovim na umu moramo promatrati postepenu evoluciju legitimističkih zahtjeva proto-ši'ija tokom emeveijskog razdoblja. Takve tvrdnje su bile odgovor na emevijsku revalorizaciju srodstva i predstavljale su pokušaj proto-ši'ija da nadmaše emevijsku retoriku naglašavanjem Alijinog bližeg krvnog srodstva sa Poslanikom.
Posebno je jedan događaj zauvijek ukaljao ugled emevija u općoj muslimanskoj imaginaciji i priskrbio vječnu mržnju, posebno kod ši'ija, podstaknuvši kod njih osjećaj sebe kao jedne opkoljene zajednice koja se sve više razlikovala od šireg kolektiviteta. Godine 680., pod vlašću Jezida ibn Muavije, Husejn, drugi sin Alije ibn Ebi Taliba, otvoreno je osporio emevijsko polaganje prava na hilafet. Husejn je povukao svoju prisegu Jezidu i bio ohrabren od strane svojih pristaša u Kufi da protiv njeg povede bitku. Kufani su obećali dragocjena pojačanja za Husejnovu vojsku.
Shodno tome, Husejn je s malom pratnjom članova porodice i bliskih prijatelja krenuo iz Mekke (gdje bijaše pobjegao iz Medine) prema Kufi. Na tom putu su se on i njegova pratnja utaborili u mjestu zvanom Kerbela sjeverno od Kufe, a tamo ih je dočekala emevijska vojska koja bijaše saznala za Husejnov plan puta. Borbe su izbile između Husejnove male, slabo opremljene "vojske" i emevijskog zapovjednika Ubejdullaha ibn Zijada i njegovih znatno nadmoćnijih snaga. Husejn i njegovi odani sljedbenici su pobijeni sve do posljednjeg čovjeka, iako se kaže da je Husejnov mladi sin Alija ibn el-Husejn preživio pokolj, te da su ga tajno sakrile pro-alijevske pristalice da bi ga kasnije priznale kao svog četvrtog Imama.
Tragični događaji na Kerbeli, kao što se moglo očekivati, nimalo nisu popravili popularnost emevija generalno među stanovništvom i još više su potvrdili njihov imidž kao beskrupuloznih nositelja političke vlasti uzurpirane od onih koji su bili moralno kvalificiraniji da je vrše. Emevijski prezir prema ehlu-l-bejtu ("Poslanikovoj porodici"), što je bio koncept koji se sada polahko počeo stavljati u prvi plan, postao je očigledan u krvavoj odmazdi koju su oni sproveli nad Muhammedovim potomcima. Taberi prenosi da kada je Husejnova odsječena glava stavljena pred Ubejdullaha, emevijskog zapovjednika, ovaj je bezosjećajno udario štapom po njegovim usnama. Jedan čovjek po imenu Ebu Berza el-Eslemi se zaprepašteno usprotivio: "Miči svoj štap!" kazao je. "Tako mi Boga, vidio sam Božijeg Poslanika, mir i blagoslovi neka su na njega, kako ljubi te usne!" Ova anegdota nam prenosi Ubejdullahovu prilično sadističku narav i ukazuje na to da je islam veoma slabo djelovao na njega i njegove kohorte.
Nakon Husejnove smrti, njegove pristalice u Kufi su izrazile javno kajanje što mu nisu pritekle u pomoć. Zbog toga su postali poznati kao "Pokajnici" (et-Tevvabun). Pokajnici su se organizirali u jednu skupinu militanata i krenuli su u Siriju kako bi izazvali Abdul Melika, Jezidovog nasljednika i njegove znatno nadmoćnije snage. Emevijska vojska ih je lahko porazila. Nekoliko preživjelih je pobjeglo nazad u Kufu i nastavilo se protiviti Abdul Meliku i njegovim neposrednim nasljednicima.
Nekoliko godina nakon tragedije na Kerbeli, emevije su počinili još jedan čin koji je zaprepastio pobožne i dodatno narušio njihov imidž. Tokom kontra-hilafeta Abdullaha ibn ez-Zubjera (opširnije o njemu, vidi u nastavku) u Mekki, emevijska vojska je, dok je bombardirala grad, zapalila Kabu i nanijela joj znatnu štetu. Prethodno su bili opkolili Medinu i opljačkali je, te nasilno iznudili prisegu Jezidu od stanovnika Medine. Muslimanski historičari su ukazivali na ove primjere, zajedno s drugim gorespomenutim djelima, kao potvrdu opće sklonosti emevija prema bezbožništvu i tiraniji.
(Iz knjige: Asma Afsaruddin, Prvi muslimani: Povijest i sjećanje, One World Publications, 2008, dio 6. poglavlja, uskoro na bosanskom jeziku u prijevodu Mirnesa Kovača)