Jedan od ovih nedostataka je sputanost kojom pokret nastoji ograničiti gotovo svako religiozno pregnuće na doslovno pridržavanje propisa, previđajući potrebu za prodiranje u njihov duhovni sadržaj. Drugi nedostatak je ukorijenjen u samom arapskom karakteru u onoj fantastičnoj kreposnoj usmjerenosti osjećaja koja nikome ne daje pravo da bude drukčiji; stav toliko svojstven pravom Semitu koliko njegova dijametralna suprotnost - potpuna nemarnosti u stvarima vjere. To je tragična osobina Arapa da uvijek moraju oscilirati između dva pola i nikad ne mogu naći srednji put. Nekada - jedva prije dva stoljeća Arapi iz Nedžda bili su u suštini dalji od islama nego bilo koja druga grupa u muslimanskom svijetu; od dolaska Muhammeda Ibn Abdulvehhaba oni sebe smatraju ne samo braniocima vjere nego njenim gotovo jedinim nosiocima. Duhovno značenje vehabizma - težnja za unutarnjom obnovom muslimanskog društva - bilo je iskvareno gotovo u istom trenu kad je njegov vanjski cilj - postignuće društvene i političke moći - bio ostvaren uspostavljanjem Saudi Kraljevine koncem osamnaestog i njenim proširenjem preko većeg dijela Arabije početkom dvadesetog stoljeća. Čim su sljedbenici Muhammeda Ibn Abdulvehhaba dobili vlast, njegova ideja (težnja za unutarnjom obnovom) se okamenila jer duh ne može biti sluga vlasti - a vlast neće da bude sluga duhu. Historija vehabijskog Nedžda je historija ideje koja se prvo digla na krilima oduševljenja i čežnje a zatim se spustila u nizije licemjerne samouvjerene kreposti. Svaka vrlina razara samu sebe čim prestane biti čežnja i skromnost: Harut i Marut. (Muhammed Asad, Put u Meku, 167-168) #vehabizam #vehabijski_pokret #vehabije#Put_U_Mekku #Muhammad_Asad